حمله های سرنگی
انسانهای خموش
با اسکلتهای چوبین
و کسانیکه
به پیشواز مرگ می روند
در کنارم ایستاده ای
و گوش می دهی
به زمزمه قلبی که هرگز نمی تپد
و بنگر
آن ارواح بی روح سبز را...
وتو
که از اندک نوری در انزجاری
ننگت باد ننگ.
آن حمله های سرنگی بر بازوان یاران
مگر
نه همین کینه دستان مشت کرده است
که سلطه ضحاکی ترا
به زباله دان تاریخ نشاندند
ننگت باد ننگ